Sevgili insan,
Bu dünyada tecrübe ettiğin her şeyin geçici olduğunu hala idrak edemedin mi?
Aslında tüm hayatın başına geldiğinde dünyanın yıkıldığını sandıkların ve yakaladığında seni hiç terketmeyeceğine inandığın mutluluklardan ibaret.
Düştüğün yerde bir böcek gibi kabuğunun üstünde debelenirken bir daha asla düze çıkamayacağını sanarsın.
Ama çıkarsın.
Midende kelebekler uçuşurken ayaklarının asla yere değmeyeceğine inanırsın.
Ama sen uçamazsın.
Bazen her şeyi yerli yerine oturttuğundan öyle eminsindir ki, geri çekilip eserine gururla bakarsın.
Bazen neyi nereye koyacağın hakkında en ufak bir fikrin bile yoktur ve elinde parçalarla kalakalırsın.
Bazen nasıl küçüksün ve dünya ne kadar büyük!
Bazen küçük dağları sen yarattın sanarsın.
Sevgili insan,
İçinde olduğun ana tutunmaya ve bırakmamaya nasıl meraklısın.
Halbuki avuçların bile onun için yaratılmadı.
Tuttuğunu sandığın şeyler elinden kayınca ısrarla şaşırıyorsun.
Ve her felakette de sonun geldi sanıyorsun.
Sevgili insan,
Başka türlü var olamayacağını asla anlayamıyorsun..