İnsanların neden güzel hisleri, güzel sözleri cimrilikle kendilerine sakladıklarını oldum olası anlayamadım. Sanki başka birine hak ettiği değeri göstermek, içinden taşanları bildirmek senden bir şey azaltırmış gibi.. Sanki incilerin dökülür de sen onları yerden toplayamazmışsın gibi.. O yüzden sevgiyi göstermekte gerçek bir cimri, eleştirmekte de bir o kadar cömertiz.
Dilimizin ucuna kadar geliyor, susuyoruz mesela. Dolu dolu “seni seviyorum” diyemiyoruz. İltifat ederken iki kere düşünüyoruz, çoğu zaman kendimize saklıyoruz. Şöyle göğsümüz kabara kabara iftihar edemiyoruz, takdir etmiyoruz. Ağzıyla kuş tutmasını bekliyoruz iki güzel söz sarf edebilmek için. Onayımızı almak için daha ne kadar takla atmalı biz de bilemiyoruz.
Ama her yanlışını yüzüne rahatlıkla vurabiliyoruz mesela. Pusuya yatmış, bekliyoruz. Hata yapsın da haddini bildireyim diye an kovalıyoruz. Çocuğumuzu yemeğini kendi yemeye çalıştığı için takdir etmek yerine, üstüne döktü diye azarlıyoruz. Sanki herkes anasının karnından Einstein olarak doğmuş gibi, nerede kırık notu varsa onu sorguluyoruz. Ya da bu yaşa sağ sağlim geldik diye anamızın babamızın ellerinden bir kere öpmezken, bizde açtıkları yaralar için öfke biriktirmeye devam ediyoruz. Eve gelince eşimize yemeğin tuzu neden eksik diye parlıyoruz, gelirken yoğurt almayı yine unutmuş diye surat asıyoruz. Görmüyoruz işte, bizim için yapılan şeyleri asla görmüyoruz. Ya da bile bile susuyoruz; sanki tüm bunlar onun zaten göreviymiş gibi, bunun için ekstra tek bir güzel söze gerek yokmuş gibi susuyoruz. Neyin cimriliğiyse bu bizdeki, harcamakla biteceğini sanıyoruz..
Halbuki tek bir takdir cümlesi, incelikle verilen “seni görüyorum” mesajı, bir kere olsun sırtının sıvazlanması, iki çift güzel söz ne çok şeyi değiştiriyor insanın hayatında. Sevildiğini bilmek, onaylandığını bilmek, yaptıklarıyla gurur duyulduğunu hissetmek, olduğu haliyle kabul görmek ne kadar iyi geliyor insana. O zaman bambaşka birine dönüşüyorsun işte. Arkana da desteğini alınca gerçekten dünyaları yerinden oynatabilirmişsin gibi hissediyorsun. Varlığın anlam kazanıyor ve yalnız olmadığını iliklerine kadar hissediyorsun..
Hepimizin en büyük ihtiyacı bu aslında. Birileri beni görsün, birileri beni anlasın, birileri çabamı fark etsin, birileri beni sevmekten de sevgisini göstermekten de gocunmasın. Yoksa koloniler halinde yaşamazdık ki, her birimiz bir başka dağa sığınırdık. Ama insanız işte, yanyana gelip gelip sonra birbirimizi yok saymayı seviyoruz..

Şimdi 1 dakikamızı şarkının ve klibin güzelliğine ayırabiliriz bence.. 🙂