Hayatımı nasıl yaşamam gerektiğine dair herkesin bir fikri var.
Yaşadığımız hayatın getirisi götürüsü ortakmış gibi herkesin söyleyecek bir sözü var. Kötü niyetten de değil ama herkesin beni bir yerlerden kurtarma hevesi var. Kimine göre hatalarım boyumu aşmış, kimine göre iyi kötü bir başarı hikayesiyim. Otursan dinlesen herkesin ekleyecek bir şeyleri var.
Anneannemin var, babamın var, arkadaşlarımın var, tanıdıklarımın var..
Kulak arkası edecek yaşı geçtim, laf söyletmeyecek yaşlara henüz gelemedim; şimdilik dinliyorum o yüzden. Herkesi dinliyorum bu aralar. Daha az konuşup, daha çok dinliyorum. Gerçekten. Her senaryoyu zihnimde canlandırıyorum dinlerken. Henüz hiçbirini sevmedim.
Bir zamanlar benim de kafamda her şeyin oluru ederi vardı elbet. Neyi nasıl yaparım dediğim.. Ama kendim için çizdiğim yolların başına bile yaklaşamadım çoğu zaman. Tutturup yarıladıklarım oldu, ayaklarım kanaya kanaya geri döndüğüm; ya da tamamlayıp çıktığı yeri beğenmediklerim.. Özetle kendi olasılıklarımı kendim belirleme işini pek beceremedim. Sonunda şuna kanaat getirdim; insan eliyle yazılan hiçbir yaşam senaryosu, yaradanın sana biçtiği gibi güzel değil. Bazen her şeyin mükemmel ötesi olması bile sanıldığı kadar iyi bir şey değil.
Topa kendim falso vereceğim diye uğraşmayı bıraktım yani açıkçası. Gelişine yaşıyorum öyle.. Gol olur, olmaz o benim meselem değil. Skoru kim belirliyor ki zaten? Neye göre kazanmış sayılayacağım bitince? Hem kiminle ki bu maç, kim var kalede??
Şu sıra müdahil olmamanın keyfini sürüyorum özetle. Kontrolü bırakmış olmak insanı tüy kadar hafifletiyormuş onu farkettim. Kendi kul beynimle olabilecekleri hesaplamak beni fazlasıyla yormuştu zaten. Bir önceki yazımda demiştim ya köşede unutulmuş olmam ihtimal dahilinde diye, unutulduysam da unutuldum artık bana ne.. Kendimi hatırlatmaya hiç niyetim yok bir süre..

Çoğu zaman bir yazıya başlamama bir şarkı sebep olur benim. Bu seferki Can Kazaz’dandı. Altına not düşelim..