Hayatta herkesin bir imtihanı vardır derler.
Benimki insanlar sanırım..
Anlamadım, çözemedim ademoğlunu.. Kimdir, ne ister, ne düşünür, tahmin edemedim.
Uzun süre sevmeye çalıştım. Anlamasam da önce sevmek istedim. Birini koşulsuz sevebilecek kadar yüce gönüllü olabilir miydim? Denedim.
Beceremedim.
Beni hep yanılttı, uzattığım her el havada kaldı. Düştüm ve üzerimden geçti o benim..
Canım yandı, canımı yaktılar.
Bile bile, kötülük olsun diye, ağladığımı üzüldüğümü görerek, zerre kadar umursamadan..

Ama ne var biliyor musunuz, ben yine denerim. Ben bin kere düşer, yine kalkarım. Çünkü ben öğrendim, sonunu bilmediğin bir yola başkoymak teslimiyet gerektiriyormuş meğer. Sabır gerektiriyormuş. Kendini karaya vurmadan evrim geçiremiyormuş sudaki balık bile. O yüzden uslanmam, yine Adem’in peşinden giderim ben. Yine inanırım, belki yine güvenirim, yine aldanırım, ama yine affederim. Ben insanlara içimde yapma diyen tüm çığlıklara rağmen şans veririm. Onlarsa içimdeki şeytanı pek yanıltmaz, haklı çıkarırlar.
Olsun..
Ben, Havva kızı..
Dünyaya Adem’i bulmak için gönderilmişim.